Τίτλος: Ταμπακαριά: Σχεδιάζοντας (σ)τα όρια
Φοιτήτριες: Καποδίστρια Αδαμαντία, Σταθοπούλου Ευθυμία
Επιβλέπων: Τσακαλάκης Δημήτρης
Πολυτεχνείο Κρήτης, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
Νοέμβριος 2016
Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά την ευρύτερη περιοχή των Ταμπακαριών της οδού Βιβιλάκη στη Χαλέπα Χανίων, η οποία βρίσκεται ενάμισι χιλιόμετρο βορειοανατολικά του ιστορικού κέντρου της πόλης. Λόγω παρακμής του κλάδου της βυρσοδεψίας στο τέλος του 20ου αιώνα, πολλά από τα βιομηχανικά κτίρια έχουν εγκαταλειφθεί, ακόμα και καταρρεύσει, με αποτέλεσμα όλη η παράκτια ζώνη της περιοχής να θεωρείται υποβαθμισμένη.
Στόχος είναι η επανένταξη της περιοχής στον ιστό της πόλης, μέσω επεμβάσεων τόσο σε αστικό, όσο και σε αρχιτεκτονικό επίπεδο. Αναγνωρίζοντας την αξία του συνόλου, η μελέτη επικεντρώνεται στον επανασχεδιασμό του παραλιακού μετώπου και στην ένταξη του μπαζωμένου σήμερα ρέματος που εκβάλει σε αυτό, σε μία προσπάθεια να διαμορφωθούν σημεία εισόδου – πρόσβασης προς την περιοχή των Ταμπακαριών. Έτσι, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη βιωματική αντίληψη της περιοχής, επιτυγχάνεται η δημιουργία ενός ενιαίου δικτύου ήπιας κυκλοφορίας, και ενός επισκέψιμου παραθαλάσσιου τοπίου, με επεμβάσεις που δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του.
Όσον αφορά το κτιριολογικό πρόγραμμα, έχοντας ως γνώμονα το αναπτυξιακό πλάνο που προβλέπει την εισαγωγή νέων πολιτιστικών χρήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Χαλέπας, επιλέγουμε να δημιουργήσουμε έναν πυρήνα πολιτισμού, επεμβαίνοντας σε πέντε όμορα κτίρια πρώην βυρσοδεψείων. Η επιλογή έγινε βάσει του μεγέθους και της θέσης των κτιρίων αυτών, ενώ η επίλυση στο εσωτερικό τους έχει στόχο τη δημιουργία μίας ενιαίας ροής χώρων, ώστε να λειτουργούν ως σύνολο, με αλληλεξαρτώμενες χρήσεις.
Αναλυτικότερα, στο νέο αυτό πολιτιστικό σύνολο τοποθετείται κεντροβαρικά ένας χώρο εστίασης – καφέ. ο οποίος συνδέεται εκατέρωθεν με δύο ακόμα χρήσεις: το Μουσείο Ταμπακαριών όπου εκτίθεται μέρος του εξοπλισμού των παλιών βυρσοδεψείων, και έναν πολυχώρο ο οποίος περιλαμβάνει χώρους εργασίας, θέατρο 100 θέσεων, βιβλιοθήκη – αναγνωστήριο με ιστορικό υλικό της περιοχής, κοινόχρηστη κουζίνα και εσωτερικό κήπο. Όλες οι χρήσεις αναπτύσσονται σε τρία επίπεδα με συνεχή οπτική επαφή μεταξύ τους και επικοινωνούν με οριζόντιες και κατακόρυφες συνδέσεις – κινήσεις. Έτσι επιτυγχάνεται μία ενιαία θεώρηση του χώρου και ενισχύεται η έννοια του συνόλου, που χαρακτήριζε τα κτίρια της περιοχής.
