Διπλωματική Εργασία: Επανερμηνείες του Φθαρμένου
Φοιτητές: Αχιλλέας Μπαρουξής, Ελένη Χουσέν
Επιβλέπων καθηγητής: Κωνσταντίνος Ιωαννίδης
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών | Ιούνιος 2017
Η διπλωματική μας εργασία επεξεργάζεται το θέμα της κατοίκησης και συγκεκριμένα την έννοια της ελάχιστης δομής. Δημιουργήσαμε 2 κατοικίες, μία μόνιμης και μία προσωρινής διαμονής (καταφύγιο), οι οποίες ενσωματώνονται σε ερειπωμένα κελύφη που έχουν υποστεί φθορά. Με αυτόν τον τρόπο επανοηματοδοτούμε το παλιό, δίνοντάς του μια νέα χρήση και αναζητούμε μια ισορροπία, έναν κοινό τόπο, μεταξύ 2 πλήρως ανεξάρτητων ολοτήτων. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μελετήσουμε πώς η αρχιτεκτονική μπορεί να αντιμετωπίσει την έννοια της φθοράς χωρίς να την αναιρέσει ή να την επιβραδύνει, πώς μπορεί να συμβιώσει μαζί της σε μια προσπάθεια δημιουργικής επανάχρησης και κυρίως πώς μπορεί να συμφιλιώσει τον χρήστη με αυτή.
Ακολουθώντας τη λογική του keep us found, οι νέες κατασκευές που προτείνουμε είναι ανεξάρτητες πλήρως και ακολουθούν τους δικούς τους συνθετικούς κανόνες, οι οποίοι προκύπτουν ύστερα από τις νέες χωρικές σχέσεις που δημιουργεί η ερείπωση.
Το καταφύγιο χωροθετείται στην πόλη Salir do Porto της Πορτογαλίας, στα όρια των πέτρινων τοίχων που έχουν απομείνει από το παρεκκλήσι της Αγίας Άννας. Πρόκειται για μια ορθογωνική κατασκευή με ξεκάθαρη γεωμετρία και εμφανή την κατασκευαστική δομή, στο εσωτερικό της οποίας δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που αλλάζει συνεχώς ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες, καθώς δεν υπάρχουν κάθετα στοιχεία πλήρωσης. Όλες οι χρήσεις φιλοξενούνται στο εσωτερικό της κατασκευής χωρίς ωστόσο να είναι προκαθορισμένη η χωροθέτησή τους και με την ελάχιστη τεχνητή υποδομή.
Η δεύτερη κατοικία τοποθετείται στην Περιστερά Θεσσαλονίκης, εντός των πέτρινων τοίχων μιας ερειπωμένης κατοικίας. Πρόκειται για έναν ευέλικτο σχεδιασμό σε λογική split-level, με ενιαίους χώρους σε διαφορετικά επίπεδα και μεγάλα ανοίγματα, ο οποίος εκπαιδεύει τον χρήστη και δεν προκαθορίζει έναν τρόπο διαβίωσης.
Παλιό και νέο ανασυντίθενται μαζί μέσα από μια μορφοποιητική διαδικασία και αλληλονοηματοδοτούνται. Τέλος το ερείπιο αντιμετωπίζεται σαν ένα καινούριο έργο και αποκτά ξανά σχέση με το περιβάλλον του, ενώ ταυτόχρονα αφήνει διαφορετικά περιθώρια ερμηνείας που εξαρτώνται από την προσωπικότητα του χρήστη.
