Νέκυια: χώρος νεκρών
Μέσα από την ανάλυση σε χωρικά διαγραμματα της Ομηρικής
Νέκυιας παράγεται ένας σχεδιασμένος χώρος.
Φοιτήτρια : Χεινοπόρου Ιωάννα
Επιβλέποντες καθηγητές: Ανδρέας Κούρκουλας, Παναγιώτης
Τουρνικιώτης
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
Ημερομηνία παρουσίασης Ιούλιος 2011
Δημιουργείται ένα
αντικείμενο προς μετάφραση που φέρει τις χρονικές και χωρικές ιδιότητες της
ραψωδίας προσπαθώντας να ερμηνεύσει το θάνατο και να τον προβάλει στον
πραγματικό χώρο των Νταμαριών των Τουρκοβουνίων.
Αντικείμενο της διπλωματικής αυτής είναι ο σχεδιασμός ενός
νεκροταφειακού χώρου στα νταμάρια των Τουρκοβουνίων, μετά από την ανάλυση και
την αναδόμηση σε χωρικό ανάλογο της λ ραψωδίας της Οδύσσειας, τη Νέκυια. Μέσω
της δομής του κοιμητηρίου μεταφέρεται η έννοια της συνεχούς μεταμόρφωσης της
ύλης ανάμεσα στο δίπολο ύπαρξη και ανυπαρξία, όπως και ταυτόχρονα, η
μεταμόρφωση της ψυχής του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο που
καταγράφεται στο συγκεκριμένο χώρο. Η μεταμόρφωση αυτή αναγνωρίζεται στην Νέκυια
κατα την οποία καταγράφεται η κάθοδος του Οδυσσέα στον Αδη με στόχο να
ανασυνθέσει τη χαμένη του μνήμη μέσω της συνδιαλλαγής του με τους νεκρούς του.
Επιλέγεται ο χώρος των Τουρκοβουνίων διότι φέρει απο μόνος του ένα νεκρικό
δέος. Εκφραζει την αντιστροφή της ταφής και φέρνει το θάνατο στο υψηλότερο
σημείο της πόλης ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την αισθηση του εγκλωβισμού και της
ταφής. Συνεπώς, μετά από την ανάλυση της
ραψωδίας στις προωταρχικές ιδιότητές της μέσω χωρικών διαγραμμάτων παράγεται
ένα μορφικό ανάλογο το οποίο προσπαθεί αρχιτεκτονικά να φέρει τις ιδιότητες
αυτές. Μεταφέρεται, με άλλα λόγια, ο λόγος σε χώρο μέσω της δημιουργίας ενός
συστήματος που αναδιπλώνεται στο χώρο. Ιδιότητες όπως η τάξη και η αταξία, η
απόλυτη γεωμετρία και η ροϊκή τοπογραφία, ο άξονας και η πολυπλοκότητα, η
κατάβαση σε επιμέρους επίπεδα αντίληψης γίνονται αντιληπτά στη ραψωδία ενώ στο
κοιμητήριο παρέχουν ένα χώρο που αναδιπλώνεται μεταξύ έντονης τοπογραφίας και
της γεωμετρίας που τοποθετείται στο εσωτερικό της. Η τοπογραφία μοιάζει να
συμπυκνώνεται και να μετατρέπεται σε γεωμετρία υπό τη μορφή πεπαλαιωμένης
λαμαρίνας, η οποία υπενθυμίζει τη φθορα. Χωρικές ιδιότητες που παραπέμπουν στην
συνεχή μεταμόρφωση της αντίληψης του χώρου που προέρχεται από τη μη γραμμική
αναγνωσή του από τον επισκέπτη, στην σταδιακή μετάφαση σε διαφορετικούς χώρους
και στην τρισδιάστατη απεικόνιση της μνήμης από την κλειστή ταφική μονάδα
παράγουν ένα κατακερματισμένο
νεκροταφειακό χώρο που αναμένι την υποκειμενική μετάφραση του περιπατητή.
