Ο θεσμός βράβευσης διπλωματικών εργασιών είναι γνωστός από πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης, όπου εδώ και δεκαετίες οι ίδιες οι αρχιτεκτονικές σχολές επιλέγουν κάθε χρόνο τις καλύτερες σπουδαστικές προτάσεις, αναδεικνύοντας και εκθέτοντας τις ιδέες των τελειοφοίτων τους.
Τι συμβαίνει όμως στη χώρα μας; Πριν, κατά ¬- και, πολύ φοβάμαι, ίσως και μετά - την κρίση που βιώνουμε; Όταν ο θεσμός των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, διεθνών και πανελλήνιων, φθίνει στην Ελλάδα συνεχώς - σήμερα, επιπλέον ελλείψει αντικειμένου - θα πρέπει να επινοηθούν εναλλακτικές διαδικασίες που θα επιτρέπουν στους αρχιτέκτονες να εκφράζονται, να αναπτύσσουν άμιλλα, να ερευνούν, να πειραματίζονται. Κυρίως στους νεότερους, πόσο μάλλον στους τελειόφοιτους των αρχιτεκτονικών τμημάτων, που έχουν να αντιμετωπίσουν στα πρώτα βήματά τους την αφορία της Ελληνικής πραγματικότητας.
Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες μπορούν να αναληφθούν από ιδρύματα και οργανισμούς που σχετίζονται με την αρχιτεκτονική και τον πολιτισμό γενικότερα, από το αρχιτεκτονικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, και βέβαια από τους αρμόδιους φορείς, όπως το υπουργείο πολιτισμού, του Ελληνικού Δημοσίου. Την ευκαιρία αυτή οφείλουμε να την παρέχουμε στους νεαρούς συναδέλφους μας, τη δυνατότητα δηλαδή να μάθουν να τολμούν - πέρα από όσα ελάχιστα και «πεζά» τους επιφυλάσσει το άνυδρο έδαφος πάνω στο οποίο καλούνται να χτίσουν τη ζωή τους - να τους προτρέψουμε να επιχειρούν νέους τρόπους σκέψης στην αρχιτεκτονική προσέγγιση, έως και ουτοπικούς, εξαιρετικά χρήσιμους όμως ως αντίλογο απέναντι στις ουσιοκρατικές αγκυλώσεις της κουρασμένης κοινωνίας μας. Πρέπει να εξακολουθήσουν να μπορούν να «επιθυμούν», καθώς η «επιθυμία» είναι ζωογόνο συστατικό της δημιουργίας.
