Φοιτήτρια: Ελένη Ζωγράφου
Επιβλέπουσα: Έβελυν Γαβρήλου
Σχολή: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Η παρούσα εργασία αποτελεί μία προσπάθεια θεωρητικής και σχεδιαστικής προσέγγισης και αναζήτησης της έννοιας της οικειότητας στο δημόσιο χώρο. Η αφετηρία για την προσπάθεια αυτή ήταν η ανάλυση του αντικειμένου της αποσκευής. Η αποσκευή αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του χώρου του σπιτιού το οποίο μεταφέρεται και ανοιγοκλείνει από τον χρήστη στα διάφορα σημεία του χώρου εκτός σπιτιού. Η αποσκευή με άλλα λόγια μπορούμε να πούμε πως είναι ένα φορητό κομμάτι οικειότητας.
Επιβλέπουσα: Έβελυν Γαβρήλου
Σχολή: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Η παρούσα εργασία αποτελεί μία προσπάθεια θεωρητικής και σχεδιαστικής προσέγγισης και αναζήτησης της έννοιας της οικειότητας στο δημόσιο χώρο. Η αφετηρία για την προσπάθεια αυτή ήταν η ανάλυση του αντικειμένου της αποσκευής. Η αποσκευή αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του χώρου του σπιτιού το οποίο μεταφέρεται και ανοιγοκλείνει από τον χρήστη στα διάφορα σημεία του χώρου εκτός σπιτιού. Η αποσκευή με άλλα λόγια μπορούμε να πούμε πως είναι ένα φορητό κομμάτι οικειότητας.
Προσπαθώντας να απαντηθεί το κύριο ερώτημα που γεννάται: “Πώς βγαίνει το σπίτι στην πόλη;” οργανώνεται ένα πρακτικό πείραμα το οποίο καλεί τους συμμετέχοντες να κάνουν διάφορες δραστηριότητες σε διαφορετικούς δημόσιους χώρους, ενώ δίνεται εμφάνιση στην τσάντα-αποσκευή τους.
Για την εκτέλεση του πειράματος δημιουργείται ένα ερωτηματολόγιο για τους συμμετέχοντες το οποίο μοιράζεται και σε περισσότερα άτομα εκτός αυτών που συμμετείχαν στο πείραμα. Το ερωτηματολόγιο αυτό μέσω της ανάλυσης του γίνεται ένας μηχανισμός που γεννά σκέψεις και σχεδιαστικά αποτελέσματα για το χώρο και δημιουργούνται για μία πρώτη κατανόηση των απαντήσεων, εικαστικές και σχεδιαστικές προσεγγίσεις (μικρές μακέτες, σκίτσα, τρισδιάστατα και σχέδια).
Μέσα από την διερεύνηση και τα στοιχεία που αντλούνται από το πρώτο μέρος της εργασίας λαμβάνεται η απόφαση για μία σχεδιαστική απόπειρα σε πραγματικό επίπεδο. Επιλέγεται η πόλη των Ιωαννίνων για την σχεδιαστική πρόταση. Μέσω της επιτόπιας παρατήρησης γίνεται αντιληπτό πως σε σημεία του ιστορικού κέντρου υπάρχουν οικόπεδα που φέρουν θραύσματα της παλιάς πόλης και παραμένουν αναξιοποίητα λόγω του σύνθετου θεσμικού πλαισίου. Με βάση αυτό οργανώνεται μία πρόταση στρατηγικής για την ενεργοποίηση αυτών των παλιών στιγμών της πόλης και το άνοιγμα τους και την επαναοικιοποίηση τους ως δημόσιοι χώροι πίσω σε αυτή. Επιλέγονται τρία διαφορετικά οικόπεδα επί της οδού Ανεξαρτησίας και τη συνέχεια της, Παύλου Μελά. Τα οικόπεδα φέρουν στοιχεία της παλιάς ζωής τους και γίνεται προσπάθεια, με βάση τα υπολείμματα αυτά, την ανάγνωση των παλιών λειτουργιών στο οικόπεδο και την έρευνα που προηγήθηκε, να γίνει μία σχεδιαστική πρόταση για το κάθε ένα. Τα οικόπεδα είναι η Στοά Αλιέως, το Χάνι Μανέκα και το αρχοντικό Νούλη,για τα οποία σχεδιάζονται τρεις διαφορετικοί δημόσιοι χώροι.
