GRAD Review: Δ011.23 | IN DATAVERSE WE DIE, IN DATAYARD WE LIVE

Διπλωματική εργασία: IN DATAVERSE WE DIE, IN DATAYARD WE LIVE
Φοιτητές: Εμμανουήλ Αμαριωτάκης, Κωνσταντίνα Αναγνώστου

Επιβλέπων: Π. Δραγώνας
Σχολή: Πανεπιστήμιο Πατρών, 2022

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στην παρούσα διπλωματική εργασία δημιουργούμε ένα νεκροταφείο που υφίσταται σε ένα μέλλον δυναστευμένο από την τεχνολογία και τα Data. Το όνομά του…Datayard.

Το πένθος είναι μία διαδικασία που βιώνεται εντόνως και σε βάθος χρόνου. Σύμφωνα με την ψυχολογία, το πένθος διαρκεί τουλάχιστον έξι μήνες και οι άνθρωποι που το βιώνουν περνούν από διάφορα στάδια. Τα νεκροταφεία ως φυσικοί χώροι χαρακτηρίζονται ως η «τελευταία» κατοικία του ανθρώπου, καθώς συμβάλλουν στη διαχείριση της φυσικής κατάληξης της ζωής. Παράλληλα, τα νεκροταφεία συνδέονται άμεσα με τον οριστικό αποχαιρετισμό του σώματος του ανθρώπου που έχει φύγει από τη ζωή και έτσι αποτελούν χώρους επιφορτισμένους με συμβολικά νοήματα ενώ είναι χώροι μνήμης ή διαφορετικά «χώροι επαναφοράς αναμνήσεων».

Πώς θα βιώνεται το πένθος στο μέλλον; Ποιον ρόλο έχει το Datayard πέραν του αντικαταστάτη του συμβατικού νεκροταφείου;

Στο μέλλον, η κυριαρχία της τεχνολογίας στην καθημερινότητα των ανθρώπων θα επιτρέπει τον πλήρη έλεγχο στις ζωές τους. Ψηφιακά περιβάλλοντα θα χτίζονται σύμφωνα με τις πληροφορίες που οι ηλεκτρονικές συσκευές θα συλλέγουν από τους χρήστες. Μέσω της τεχνητής νοημοσύνης θα μπορούν να δημιουργούνται ολογράμματα που θα κινούνται στον ψηφιακό κόσμο.

Η πληροφορία δημιουργείται, πολλαπλασιάζεται αλλά ποτέ δεν χάνεται στον ψηφιακό κόσμο! Το δεδομένο αυτό άμεσα ανατρέπει την καθημερινότητα των ανθρώπων… πώς θα μπορούσε να μην επηρεάσει τον τρόπο που πλέον διαχειρίζεται η φυσική κατάληξη της ζωής;

Τον 18ο αι. τα ταφικά μνημεία βρίσκονταν κοντά στα αστικά κέντρα και ήταν ιδιαίτερα μνημειακά, καθώς τότε υπήρχε έντονη η πίστη στη μετά θάνατο ζωή.

Στο παρόν, όπου η πίστη στη μετά-θάνατο ζωή φθίνει, τα νεκροταφεία απομακρύνονται από τον αστικό ιστό ενώ έχουν πιο διακριτική παρουσία στο χώρο. Συνήθως ψηλοί φράκτες αποκόπτουν τη θέαση στο εσωτερικό των νεκροταφείων από το δρόμο.

Στο μέλλον, αναδημιουργείται μία ελπίδα για μετά-θάνατο υπόσταση καθώς η πληροφορία διατηρείται για πάντα. Μέσω της τεχνητής νοημοσύνης βασικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που έχει φύγει από τη ζωή μπορούν να αναπαραχθούν προσφέροντας τη δυνατότητα επικοινωνίας των ζωντανών με τους νεκρούς τους.

Κατά συνέπεια, στο νεκροταφείο του μέλλοντος επανέρχονται τόσο οι συμβολισμοί όσο και η μνημειακότητα ενώ αυτό τοποθετείται σε περίοπτη θέση κοντά στον αστικό ιστό και συγκεκριμένα στον Ελαιώνα.

Αρχέτυπα σύμβολα της νεκρικής αρχιτεκτονικής επανέρχονται στο Datayard.

Ένας θόλος, μία καθαρή γεωμετρία που σύμφωνα με αρχιτέκτονες που ασχολήθηκαν με τη νεκρική αρχιτεκτονική, όπως ο EtienneLouisBoullée, συνδέεται με την ηρεμία που προκαλεί η καθαρότητα της μορφής καθώς και με το δέος που προκαλεί το επιβλητικό μέγεθος του αρχιτεκτονήματος, είναι η σχεδιαστική αφετηρία.