Διπλωματική εργασία: Εκ
Δελφικού Τοπίου : Κέντρο Ανάδειξης Ελαιοπαραγωγικού Πολιτισμού
Ονόματα Φοιτητών: Αβαρκιώτης Αλκιβιάδης, Πορταρινού Δανάη-Στυλιανή
Ονόματα Φοιτητών: Αβαρκιώτης Αλκιβιάδης, Πορταρινού Δανάη-Στυλιανή
Επιβλέπων Καθηγητής: Τέλλιος Αναστάσιος
Σχολή/Τμήμα: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)
Σχολή/Τμήμα: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)
Χρονολογία: Ιούλιος 2019
Η παρούσα διπλωματική
εργασία αφορά την επανάχρηση του οικοπέδου των Μύλων Παπαλεξανδρή, στην Ιτέα
Φωκίδος. Το νέο κτιριακό συγκρότημα βρίσκεται σε ένα οικόπεδο που ανά τα
χρόνια έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εμπορική ανάπτυξη του τόπου, διατηρώντας
πάντα την επαφή του με την ελαιοπαραγωγή, και κατ’ επέκταση τον ελαιώνα της
Άμφισσας. Το Δελφικό Τοπίο , μέρος του οποίου αποτελεί η εν λόγω περιοχή
επέμβασης, εκτείνεται από τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών έως την κωμόπολη της
Ιτέας και πέραν της πολιτιστικής του υπόστασης, επηρεάζει την καθημερινή ζωή
των κατοίκων της περιοχής, καθώς η μισή και πλέον έκταση του καλύπτεται από τον
ελαιώνα της Άμφισσας. Συνεπώς, η επιλογή της χρήσης του εν λόγω οικοπέδου ως Κέντρο
Ανάδειξης Ελαιοπαραγωγικού Πολιτισμού αποτελεί μία προσπάθεια συνύπαρξης της
της ελαιοπαραγωγής με δραστηριότητες ανοικτές τόσο προς τους κατοίκους όσο και
τους επισκέπτες της περιοχής.
Στόχος μας ήταν η νέα σύνθεση να αποτελέσει τοπόσημο
της Ιτέας και να ενσωματώσει τις μνήμες των Μύλων, αλλά και της ευρύτερης
περιοχής. Για τον λόγο αυτό, η προσέγγιση του σχεδιασμού μας βασίστηκε τόσο στο
παρελθόν του τόπου, τη χρήση και τη μορφή
του παλαιού συγκροτήματος και του εναπομείναντος πέτρινου κτιρίου, όσο
και στο μέλλον τους.
Στην πρόταση μας, η γεωμετρία του παλαιού
συγκροτήματος μεταφράζεται εκ νέου, καθιστώντας τη βάση της οργάνωσης της
κυκλοφορίας, εντός και εκτός του νέου κτιρίου, σαφή και ευέλικτη. Προτεραιότητα
μας υπήρξε η λειτουργική αυτονομία των κοινόχρηστων χώρων, όπως η βιβλιοθήκη,
οι χώροι εστίασης, οι χώροι πολλαπλών χρήσεων και το μικρό, πρότυπο ελαιουργείο.
Οι χώροι αυτοί οργανώθηκαν στην ισόγεια στάθμη, περιμετρικά του χώρου υποδοχής,
που τοποθετείται στο εναπομείναν πέτρινο κτίριο. Με αυτόν τον τρόπο επιτρέπεται
η υποστήριξη εσωτερικών και υπαίθριων δραστηριοτήτων, καθ’ όλη τη διάρκεια της
ημέρας, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ρόλος του διαμορφωμένου περιβάλλοντα χώρου.
Ταυτόχρονα, η δημιουργία ενός μικρού ελαιώνα ποικιλιών, στο βορειοανατολικό
τμήμα του οικοπέδου λειτουργεί επικουρικά ως τμήμα της μόνιμης έκθεσης. Αντίστοιχα,
οι χώροι της μόνιμης και προσωρινής έκθεσης, τοποθετούνται σε άμεση συσχέτιση με τον
κεντρικό άξονα του χώρου υποδοχής και αναπτύσσονται αμφότερα αυτού. Στις ανώτερες
στάθμες η είσοδος της προσωρινής έκθεσης
συναντά την έξοδο της μόνιμης και αντίστροφα, επιτρέποντας την κυκλική κίνηση
των επισκεπτών.
Όσον αφορά το μορφολογικό κομμάτι της σύνθεσης, η
επιλογή της διάτρησης των όψεων δύναται να φιλτράρει το φως της ημέρας και να
εμπλουτίσει τον χώρο υποδοχής και τους χώρους έκθεσης, με διαφορετικές
ποιότητες φωτός. Στραφήκαμε λοιπόν ξανά στον ελαιώνα, αναζητώντας αυτή την φορά
τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά του, με σκοπό την δημιουργία ενός μοτίβου-pattern
που θα χρησιμοποιούσαμε για τη δημιουργία του νέου κελύφους. Μελετώντας αντίστοιχα
παραδείγματα και απαθανατίζοντας το φως μέσα από τα ελαιόδεντρα, ξεκινήσαμε
τους πειραματισμούς σε ρυζόχαρτα, αλλά και προπλάσματα. Το νέο κέλυφος καθιστά δυνατό τον πλήρη
έλεγχο του τεχνητού φωτισμού, όπως επιβάλλεται στην διαμόρφωση εκθεσιακών
χώρων, ενώ παράλληλα προσδίδει μία σύγχρονη μορφή σε επίπεδο όψης. Συνεπώς, η
συνολική αντιμετώπιση της μορφολογίας βασίστηκε τόσο στην βιωματική εμπειρία
της περιπλάνησης στον ελαιώνα, όσο και στην σύζευξη της παλαιάς με τη νέα χρήση
του συγκροτήματος.
Δημιουργήθηκε λοιπόν, η
παρούσα σύνθεση επιδιώκοντας να ενσωματώσουμε τον ελαιώνα, την ελιά και την
παραγωγή , τόσο στην ογκοπλασία με τον συσχετισμό παλιού-νέου, όσο και στη
χρήση που επιλέξαμε. Τα πολλαπλά γεωμετρικά επίπεδα που διατρέχουν την όψη, η
υλικότητα του ξύλου και μετάλλου, και τελικά η ατμόσφαιρα που γεννά η διαδρομή
εντός του κτιρίου μέσω των διαφορετικών ποιοτήτων του φωτός αποτελούν άμεσες
αναφορές στο πνεύμα του τόπου.
Title: From the
Delphic Landscape: Cultural Center for Olive Cultivation
Students’ Names: Avarkiotis Alkiviadis,
Portarinou Danae-Stiliani Supervisor: Anastasios Tellios
School/Department: School of Architecture, Aristotle University of Thessaloniki (AUTH)
Date: July 2019
The
present Diploma Thesis studies the activation of Papalexandri’s Mills in Itea, Fokida.
The new building complex is located on a plot of land, that over the years has
played an important role in the commercial development of the region, always
maintaining its contact with the olive production, and thus the olive grove. The
Delphic Landscape, which forms part of this area of intervention, extends
from the archaeological site of Delphi to the town of Itea and beyond its
cultural status, it is affecting the daily lives of locals as half of its area
is covered by the Amfissa’s olive grove. Therefore, the choice of using this
land as a Center for the Promotion of Olive Culture is an effort to combine the
olive production with open activities, to both residents and visitors of the
area.
Our
aim was for the new composition to be a landmark of Itea and to incorporate the
memories of the Mill and the wider region. For this reason, our design approach
was based both on the site's past, the use and shape of the old complex design
and the remaining three-storey stone building, as well as their future.
In
our proposal, the geometry of the old complex is re-translated, making the
basis of traffic organization, inside and outside the new building, clear and
flexible. Our priority was the operational autonomy of public spaces, such as
the library, dining areas, multipurpose spaces and the small, standard olive
oil mill. These spaces were organized on the ground level, on the perimeter of
the reception area, located in the remaining stone building. This allows the
support of indoor and outdoor activities throughout the day, while enhancing
the role of the landscape. At the same time, the creation of a small olive
grove in the northeast part of the plot acts as an adjunct to the permanent
exhibition. Respectively, the permanent and temporary exhibition are placed in
direct contact with the central axis of the receptio. At the upper levels, the
entrance of the temporary exhibition meets the exit of the permanent exhibition
and vice versa, allowing the circular movement of the visitors.
As
far as the morphological part of the composition is concerned, the perforation can
filter out the daylight and enrich both the reception and exhibition areas with
different qualities. So, once again we turned to the olive grove, this time
looking for its geometric features, in order to create a pattern that we would
use to the new shell. By studying similar examples and capturing the light
through the olive trees, we began experimenting with rice paper and models. The
new shell makes it possible to fully control the artificial lighting, as
required in the design of exhibitions, while giving it a contemporary look at
the face of the building. Therefore, the overall approach to morphology was
based both on the experiential wandering in the olive grove and on the coupling
of the old with the new use of the complex.
So,
the present composition was created with the aim of integrating olive grove,
olive and production, both in form, with the association of old and new, as
well in the use. The multiple geometrical planes flowing through, the
materiality of the wood and metal, and finally the atmosphere created by the
path inside the building through the different qualities of light, are direct
references to the genius loci.
