Δ048.18 Ερμηνεία της απουσίας | Η αφήγηση ως χωρικό συντακτικό

Διπλωματική Εργασία: Ερμηνεία της απουσίας | Η αφήγηση ως χωρικό συντακτικό

Φοιτήτριες: Αφροδίτη Γώττα, Περσεφώνη Κόλκα

Επιβλέπουσες Καθηγήτριες: Αλεξάνδρα  Αλεξοπούλου, Κωνσταντίνα Καλαρά

Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης | Σεπτέμβριος 2018

Κύριος άξονας της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η δόμηση μιας διαφορετικής εικόνας αστικού τοπίου στην πόλη της Καβάλας όπου κυρίαρχο διακριτό στοιχείο ανάμεσα σε άλλα ιστορικά κτίσματα είναι το παλιό υδραγωγείο, γνωστό ως "Καμάρες".

Μελετάται ολόκληρος ο "δρόμος του νερού", από την αρχική πηγή σε απόσταση 6 χιλιομέτρων από την πόλη μέχρι τις διάσπαρτες μέσα στις γειτονιές κρήνες και δεξαμενές, οι οποίες υδροδοτούνταν μέσω του υδραγωγείου που λειτουργούσε ως γέφυρα νερού. Σήμερα, όλα τα στοιχεία αυτού του άλλοτε ζωτικής σημασίας δικτύου είναι σε αναμονή, σε σταδιακή καταστροφή ή αφομοίωση από την εκτεταμένη οικοδόμηση. 

Η διπλωματική επιδιώκει την επαναφορά της παρουσίας του νερού στο βίωμα της πόλης. Προτείνεται η επισκευή και λειτουργία του παλιού δικτύου συμπληρωματικά με το σύγχρονο για την ενεργοποίηση όλων των κρηνών και η ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής των "Καμαρών" για την εκ νέου νοηματοδότηση του μνημείου,  που μέχρι σήμερα είχε τον χαρακτήρα ορίου. 

Η επέμβαση υλοποιείται με μια απλή και συνεκτική χειρονομία. Ανάμεσα στο παλιό και το νέο κρατάμε το διαρκές, το μητρικό έδαφος που αποκαλύπτεται με τη φθορά του υλικού της πόλης σε επιλεγμένα σημεία. Πάνω σε αυτό σχεδιάζονται διαδρομές από υλικά σε δεύτερη χρήση που ενθαρρύνουν είτε το πλησίασμα του μνημείου είτε την από απόσταση θέασή του σε άμεση σχέση με τη γη που το ΄γέννησε΄. Δομείται έτσι μια άλλου είδους εικόνα για έναν χώρο που καταναλώνεται στερεοτυπικά. Παράλληλα, λεπτές ρωγμές στην μετάβαση από το υλικό της πόλης στο μητρικό υποδηλώνουν την παρουσία του νερού ως ίχνη του περάσματός του, δίνοντας την εντύπωση ενός βρεγμένου τοπίου. 

Η πρόταση ανασύρει και μια ακόμα ιστορία μέσω της επεξεργασίας του εδάφους, αυτή των προσφυγικών γειτονιών που υπήρχαν κατά μήκος του υδραγωγείου και μετατράπηκαν - ύστερα από τις κατεδαφίσεις που έκανε ο δήμος- σε ακάλυπτους χώρους των σύγχρονων πολυκατοικιών. Τα υλικά σε δεύτερη χρήση είναι αυτά της καταστροφής τους και εμφανίζονται στα σημεία που κάποτε υπήρχαν κτίσματα. Η εργασία αποτελεί μια διαφορετική ερμηνεία του αστικού χώρου μέσα από τις έννοιες της αφήγησης, της απουσίας και της μνήμης.