Διπλωματική εργασία: House of saliva and dust (Σπίτι από σάλιο και σκόνη)
Φοιτητής: Γεώργιος Φυτάς
Επιβλέπων καθηγητής: Λουκία Μάρθα
Σχολή: Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, 2022
Εισαγωγή
Η πτυχιακή εργασία «House of saliva and dust» αποτελεί μια
εικαστική εγκατάσταση (μακέτα διαστάσεων 3.00μ x 1,50) με θέμα τον επαναπροσδιορισμό
της εγκαταλελειμμένης στοάς Αρσακείου με βάση τη νέα κρυφή ζωή που απέκτησε ο
χώρος λόγω της παρακμής του. Μέσα από την χωρική αφήγηση ενός "εφιαλτικού
παραμυθιού" παρουσιάζεται η παρασιτική κατοίκηση που εισβάλλει στο χώρο
δημιουργώντας νέους υβριδικούς κόσμους. Η εγκατάσταση έχει σκοπό να αναδείξει
τη σχέση ατόμου και κτιρίου ως ένα ίδιο πάσχων σώμα.
Πιο συγκεκριμένα:
Εισχωρώντας στη στοά σαν σε μια σφραγισμένη αίθουσα του
αστικού παρελθόντος και ανιχνεύοντας την σημερινή της πραγματικότητα – το genius
loci του τόπου- προκύπτει η ταυτόσημη σχέση ανάμεσα στις εικόνες εξαθλίωσης
της, με τις φράσεις που αφήνουν στους τοίχους οι σημερινοί χρήστες. Με έμπνευση
το συναισθηματικό φορτίο που αποπνέει ο χώρος συνδυαστικά με την υπαρξιακή
διάσταση των φράσεων, ο χώρος συλλαμβάνεται σε σχέση με τον σημερινό του
κάτοικο, ως το ίδιο πάσχων σώμα. Η εγκατάσταση παραπέμπει σε ένα βάναυσο
επιστημονικό πείραμα τόσο στη μορφή του ακρωτηριασμένου σώματος-κτιρίου όσο και
στη πλοκή της ιστορίας με την δημιουργία ενός τέρατος.
Κεντρική Ιδέα
Η νέα μορφή ζωής <<ψευτό-ζωής>> - <<low –
life>> που έχει αποκτήσει ο χώρος αθόρυβα και παρασιτικά, (άστεγοι,
ναρκομανείς, ζητιάνοι, γύφτοι, πόρνες, εγκληματίες κλπ.), γίνεται η κεντρική
ιδέα βάση της οποίας το κτίριο <<ξαναχτίζεται>> και επιστρέφει στον
νέο του κάτοικο. Όλα διαλύονται και ανασχηματίζονται με νέους όρους την
ψυχολογική κατάσταση και τις χρήσεις που φέρουν οι παράνομοι χρήστες.
Παρουσιάζεται το ακρωτηριασμένο σώμα αυτού του κατοίκου να γίνεται η νέα στοά –
πόλη για τα πάθη του.
Οι τραγικές φιγούρες, που κατοικούν αυτό το περιβάλλον του
υποκόσμου, χαρακτηρίζονται ως εξόριστοι, καταδικασμένοι άνθρωποι που εισxωρούν
στην στοά με σκοπό να αναζητήσουν ένα υποκατάστατο, για το προσωπικό τους υλικό
,πνευματικό, συναισθηματικό… και κάθε άλλο κενό.Στην μυθική απόδοση του χώρου,
αυτή η αναζήτηση για υποκατάστατο, παίρνει την μορφή μιας διαδρομής δωματίων -
αμαρτιών με χρήσεις που αναφέρονται στις σημερινές παράνομες λειτουργίες της
στοάς σε μια μίξη με το εμπορικό της παρελθόν.
Πλοκή Ιστορίας
Η εξαθλιωμένη στοά Αρσακείου μετατρέπεται σε στέγη
παρείσακτων, κάτω από την οποία οργανώνεται ένας λαβυρινθώδης κόσμος για
σκοτεινά ένστικτα. Τα εφτά βασικά του δωμάτια γίνονται ένα στάδιο διαφθοράς και
παγίδας. Το αποτέλεσμα αυτής της πορείας είναι η δημιουργία ενός τερατόμορφου,
φρικτού πλάσματος, ανάμεσα σε οργανική και ανόργανη ύλη, ενός ‘’ανθρώπου’’ μεταμοσχευμένου
σε έπιπλο. Το τραγικό τέλος της ιστορίας είναι να δηλώσει την υπόσταση του
χαρακτήρα ως μια καταραμένη φύση, μια υποβολή ενός βίαιου πεπρωμένου που τον
οδηγεί σε ένα αντικείμενο πεπερασμένης χρήσης όπως συμβαίνει και με το κτίριο.
Σκοπός
Η εγκατάσταση ουτοπικής αναμόρφωσης της στοάς Αρσακείου έχει
σκοπό να εγείρει τον προβληματισμό στη σχέση ατόμου και κτιρίου:
Η αρχιτεκτονική είναι συνώνυμη με το άτομο που την κατοικεί.
Ο κάτοικός της είναι η ψυχή του κτιρίου. Αλλάζοντας τον κάτοικο τα κτίρια πεθαίνουν,
αυτομάτως μπορούν να μετατραπούν σε τάφο. Τι συμβαίνει σε ένα χώρο που αλλάζει
ο κάτοικος; τι συνεχίζει;
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η συγκεκριμένη στοά ήταν συνυφασμένη
με το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, η εργασία ανιχνεύει το αποτέλεσμα της
αλλοιωμένης ιστορικής ταυτότητας του κτιρίου. Παρουσιάζει την παρασιτική
αρχιτεκτονική που αναπτύσσεται από τους παρίες της κοινωνίας που αναγκάζονται
να κατοικούν σε παρυφές και κρυψώνες του αστικού ιστού, το πως οικειοποιούνται
ετεροτοπικούς, μετέωρους χώρους. Η εργασία σχολιάζει την παρασιτική φύση που
μεγαλώνει μέσα σε ένα κτίριο που χτίστηκε για να πρεσβεύει την ομορφιά, τον
πλούτο, την δύναμη, τον νεοτερισμό -να τοποθετεί την Αθήνα ως μια μητροπολιτική
πρωτεύουσα της Ευρώπης- να καταλήγει ένα παρηκμασμένο αστικό κουφάρι και εστία
παραβατικότητας που καλύπτεται από πόνο, κραυγή, φθορά, θάνατο και ασχήμια.
Κατ’ επέκταση προκύπτει ως θέση σχολιασμού << κοιτάς ένα όμορφο κτίσμα
και μέσα του επικρατεί η ερήμωση, η αταξία…η κόλαση>>
_____________________________________________________________________
Final work:
House of saliva and dust
Student:
Georgios Fytas
Supervisor:
Loukia Martha
Institution:
University of West Attica | Department of Interior Architecture, 2022
Introduction
My diploma
design thesis << HOUSE OF SALIVA AND DUST >> is an art installation
(model dimensions 3.00mx1.50m) on the redefinition of the abandoned arcade of
Arsakeio in Athens. Through the spatial narration of a "nightmare
tale" the parasitic habitation that invades the space is presented,
creating new hybrid worlds. The installation aims to highlight the relationship
between person and building as one suffering body.
More specifically:
Entering the gallery as if in a sealed hall of
the city of the past and tracing its present reality - the genius loci of the
place emerges the identical relationship between the images of misery, with the
phrases left on the walls by current users. Inspired by the emotional charge
that the space exudes in combination with their existential dimension phrases,
the space is captured in relation to its current inhabitant, as the same
suffering body.The installation refers as a brutal scientific experiment as
well in the form of the mutilated body and building as well as in its plot story
by creating a monster.
Main
idea
The new
form of life ‘‘pseudo-life’’ - << low - life >> acquired by space
silently and parasitically,(homeless, drug addicts, beggars, gypsies, prostitutes,
criminals, etc.), becomes the central idea on the basis of which the building “rebuilt”
and returns to its new occupant. All dissolved and reshaped in new
psychological terms situation and the uses of illegal users. The mutilated body
of this resident is presented to become the new gallery - city for his
passions.
The tragic
figures that inhabit this environment underworld, are characterized as exiled,
doomed people who enter the gallery in order to look for a substitute, for the
their personal material, spiritual, emotional… and any other gap. In the
mythical rendering of space, this search for a substitute, takes the form of a
room-sin route with uses that refer to the current illegal functions of the
arcade in a mix with its commercial past.
Plot
The
impoverished portico of Arsakeio is transformed into a roof for intruders,
under which a labyrinthine world is organized for dark instincts. Its
seven basic rooms become a stadium for corruption and trap. The result of this
course is creating a monstrous, horrible creature, between organic and
inorganic matter, a “human” transplanted into furniture. The tragic end
of the story is to declare the nature of the character as a cursed nature, one
object of finite use as is the case with the building.
Purpose
The
installation is intended to raises concerns about the relationship between
person and building:
Architecture
is synonymous with the person who inhabits it. Its inhabitant is the soul of
the building. Changing the resident, buildings die, can automatically be turned
into a grave. What happens in a place where the resident changes? what goes on?
Considering
that the arcade of Arsakeio was interwoven with political and social system,
the installation traces the result of the altered
historical identity of the building... It presents the parasitic architecture
developed by the outcasts of society who are forced to inhabit the fringes and
hiding places of the urban fabric, how they appropriate heterotopic, weathered
spaces. The installation comments the parasitic nature that grows inside a
building built to represent beauty, wealth, power, modernity - to place Athens
as a metropolitan capital in Europe- to end up as a declining urban carcass and
delinquency covered by pain, screaming, decay, death and ugliness. It therefore
emerges as a position commentary…you look at a beautiful building and inside it
prevails the desolation, the disorder, the hell.
