Δ062.18 Καταδυτικό κέντρο στην περιοχή Στόμιο Ελαφονησίου Χανίων

Διπλωματική Εργασία: Καταδυτικό κέντρο στην περιοχή Στόμιο Ελαφονησίου Χανίων

Φοιτητές: Σεργεντάκης Δημήτρης, Χατζηγιάννη Δανάη

Επιβλέπων Καθηγητής: Τσακαλάκης Δημήτριος

Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πολυτεχνείου Κρήτης | 2018

Το θέμα της διπλωματικής αφορά στην επανάχρηση ενός εγκαταλελειμμένου λατομείου γύψου στην περιοχή Στόμιο Ελαφονησίου που βρίσκεται 74 χιλιόμετρα νότια των Χανίων και μόλις ένα χιλιόμετρο από τη Μονή Παναγίας Χρυσοσκαλίτισσας δίπλα  στον ομώνυμο οικισμό. 

Βόρεια της περιοχής, στο ακρωτήριο Μούρος, βρίσκεται  το συγκεκριμένο εργοστάσιο που λειτουργούσε εκεί για αρκετά χρόνια ως πρώην λατομική ζώνη εξόρυξης γύψου. Εντός του λατομικού χώρου διασώζεται κτιριακός όγκος, βιομηχανικού χαρακτήρα, που αποτελούσε μονάδα αποξηράνσεως, λειοτριβίσεως και ενσακκίσεως του παραγόμενου προϊόντος.

Στην παρούσα διπλωματική εργασία προτείνεται μία διαδρομή εντός της πρώην λατομικής ζώνης, στην οποία ο επισκέπτης μέσα από την κίνηση και την εναλλαγή υπαίθριων και κλειστών χώρων που διαμορφώνονται στα πλαίσια της πρότασης,  βιώνει το τοπίο και τις εγκαταστάσεις ως ένα ανοικτό καταδυτικό κέντρο. 

 Αναλυτικότερα, δημιουργείται μία βασική πορεία που ξεκινά εκεί ακριβώς που ξεκινούσε και η πορεία του γύψου ενώνοντας το επίπεδο της εισόδου του πρώην λατομικού χώρου με το κατώτερο επίπεδο του φτάνοντας μέχρι και την θάλασσα βυθίζοντας αργά τον χρήστη στο νερό δημιουργώντας του μια εμπειρία με εναλλαγές φωτός, σκιάς υγρών και ξηρών στοιχείων.

Η πορεία ξεκινά από την είσοδο και το κτίριο υποδοχής, τα οποία βρίσκονται στο ανώτερο επίπεδο της κίνησης δηλαδή στο επίπεδο του δρόμου που οδηγεί στο Ελαφονήσι, στην συνέχεια  πάνω σε αυτή την πορεία αρθρώνονται οι μονάδες φιλοξενίας βραχείας κατοίκησης, ενώ συνεχίζοντας την κάθοδο πάνω σε αυτό τον ''άξονα'' ο οποίος τέμνει κάθετα τον ορίζοντα ο επισκέπτης περνά ανάμεσα από τους παλαιούς και νέους κτιριακούς όγκους που οργανώνουν τις χρήσεις του καταδυτικού κέντρου μέχρι να βυθιστεί στο νερό.

Από τον υφιστάμενο κτιριακό όγκο επαναχρησιμοποιούνται τα  τρία υπάρχοντα σιλό ως μονάδες δεξαμενών νερού για την εκπαίδευση των δυτών κατά τους χειμερινούς μήνες. Όλη η κατασκευή γίνεται μεταλλική και αποστασιοποιείται από το έδαφος αφήνοντας το να αποκατασταθεί από τις βλάβες που προκλήθηκαν τόσα χρόνια από το λατομείο.

Ο ιδιαίτερος χειρισμός της κλίμακας, των γεωμετριών, της μορφής και της υλικότητας συμβάλλουν προς την αποκατάσταση του εγκαταλελειμμένου λατομικού χώρου και στην ενεργοποίηση του με αναστρέψιμες μεθόδους.