Διπλωματική εργασία: “ΣΥΝΑΡΜΟΖΟΥΣΕΣ
ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΕΣ : Μια υλοποίηση δραματοποιημένων πρακτικών προς ανάγνωση”
Φοιτήτριες: Κατσαγεωργίου Μαρία, Παπαδημητροπούλου
Βασιλίνα
Επιβλέπων καθηγητής: Κοτιώνης Ζήσης
Σχολή: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας,
2020
Η επιδίωξη υλοποίησης της
ατμόσφαιρας του 'μένω', και πιο συγκεκριμένα του 'μένω στο Βόλο', είναι το
έναυσμα για τη χωρική διερεύνηση που αποτέλεσε τη διπλωματική μας. Το 'μένω στο
Βόλο' για μας είναι μια οικεία διαδικασία που επιτελείται στα όρια του
αυτόματου και ασυνείδητου. Θέλοντας να αποκτήσουμε μια επαυξημένη συνείδηση
αυτής, στρεφόμαστε σε αφηγήσεις κατοίκησης άλλων.
Οδηγούμαστε έτσι στη διαμόρφωση κάποιων
προσωπικοτήτων και σε δραματοποιημένες πρακτικές κατοίκησής τους. Αυτά
αποτέλεσαν τη πρώτη ύλη για τη χωρική διερεύνηση. Έχοντας την οδηγία ως
εργαλείο, χρησιμοποιούμε το αντιληπτικό φορτίο του ρήματος ως προς την ενέργεια
και την εμπειρία του σώματος να κάνει τα πράγματα και μορφοποιούμε τις πρακτικές.
Θέτουμε τις βασικές μας αρχές σύνθεσης -την
επιφάνεια, το υλικό και το αυτοκόλλητο- και από τα συστήματα μορφών εξάγουμε
χωρικές ενότητες των προσωπικοτήτων. Η ενορχήστρωση των πρακτικών σε μια πλοκή
μας προκαλεί να συναρμόσουμε τις προσωπικότητες σε μια ενιαία δομή. Ουσιαστικά,
αποσκοπούμε σε ένα assemblage στιγμιότυπων κατοίκησης.
Προκαλούμε έτσι τη σύγκρουση των οικειοτήτων και
για την επίτευξη μιας νέας ισορροπίας συνύπαρξης οδηγούμαστε σε μια συνθετική
διαδικασία που αποτέλεσμά της είναι ο ογκόλιθος. Η συναρμογή των πρακτικών σε
μια υλοποιημένη ιστορία.
Βασικά εργαλεία όλης της
συνθετικής διαδικασίας αποτέλεσαν η αμφίδρομη σχέση γραφής-παραγωγής χώρου και
η χειροπιαστή επεξεργασία. Η τριβή με υλικά και αντικείμενα συντελεί σε μια
συνειρμική μεταφορά στο πραγματικό χώρο. Η ανάγνωση των υλοποιημένων μορφών
οδηγεί στη γραφή των πρακτικών. Αντίστοιχα, η ανάγνωση των πρακτικών κατευθύνει
τη χωρική σύνθεση. Αυτή η αμφίδρομη διαδικασία μπορεί δυνητικά να παράγει
συνεχώς νέες πρακτικές και χώρο. Ο ογκόλιθος είναι η παύση στο στάδιο που έχει
προκύψει μια ενιαία δομή και ο ορισμός αυτού του τελευταίου χωρικού
συμπλέγματος.
Η όλη διερεύνηση, αν γίνει
αντιληπτή σε μια συστηματοποιημένη μορφή, αποτελεί μια μεθοδολογία σύνθεσης
χώρου. Απομακρύνοντας την από το πλαίσιο που θέσαμε εμείς, μας αρέσει η ιδέα
πως θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλα πεδία. Επηρεασμένες από την ιστορία,
το αφηγηματικό, τα επιτελεστικά εργαλεία όλης της διαδικασίας, νιώθουμε το
θέατρο σαν ένα τέτοιο πιθανό πεδίο εφαρμογής. Έχοντας τους πλασματικούς
χαρακτήρες η μεθοδολογία θα οδηγούσε σε μία διαμόρφωση σεναρίου παράλληλα με το
σκηνογραφικό χώρο του. Από την άλλη, θα μπορούσε να αποτελέσει βάση σε ένα
ρεαλιστικό πλαίσιο, για την παραγωγή χώρου, δίνοντας έναυσμα για μια
επαναπροσέγγιση δεδομένων χωρικών συνθηκών.
