Διπλωματική: The Grand Budapest Hotel: The Dollhouse Experience
Φοιτήτρια: Μούτσιου Παυλίνα Μαρία
Επιβλέπουσα: Στράτου Αλεξάνδρα
Σχολή: Πανεπιστήμιο Πατρών, 2021
Σκοπός
του The Grand Budapest Hotel: Dollhouse Experience είναι η ανάδειξη των ιδιαίτερων σκηνοθετικών
τεχνικών του Wes Anderson και η ερμηνεία τους με αρχιτεκτονικό
λεξιλόγιο. Σε δεύτερο στάδιο, προκύπτει η δημιουργία ενός περιβάλλοντος έκθεσης
των στοιχείων παραγωγής, που προσδίδουν στην ταινία τα χαρακτηριστικά της και
αποτελούν μεγάλο μέρος της δουλειάς που δεν παρατηρεί το κινηματογραφικό κοινό.
Το
“The Grand Budapest Hotel” είναι μια αξιοθαύμαστη ταινία για τον τόπο, τη μνήμη
και το πώς μπορούν να ζήσουν οι αξίες μιας χαμένης εποχής μέσω της
αρχιτεκτονικής. Το ξενοδοχείο είναι
κυρίως ένα σύμβολο του ανθρώπινου τρόπου του Monsieur Gustave (πρωταγωνιστής) να βλέπει τον κόσμο, γι’ αυτό απεικονίζεται περισσότερο ως ιδέα
παρά ως πραγματικότητα.
Εκεί
που διαφέρουν οι ταινίες του Anderson
και η αρχιτεκτονική είναι στο ότι, οι κινήσεις της κάμερας που χρησιμοποιεί ο
σκηνοθέτης, απαιτούν ο φυσικός χώρος να
ευθυγραμμιστεί. Έτσι, αποτελούν συναρπαστική, μη ρεαλιστική,
αρχιτεκτονική προσομοίωση. Στο “The Grand Budapest Hotel” oι
εναλλαγές των σκηνών γίνονται με τρόπο κυκλικό, τόσο χωρικά όσο και χρονικά. Οι συμπληρωματικές σκηνές διασχίζονται επίσης γραμμικά,
αλλά η πορεία θα μπορούσε περισσότερο να περιγραφεί ως «ευθύγραμμη». Αυτά τα
διαγράμματα, πρακτικά, μεταφράζονται κυρίως στον εκθεσιακό χώρο μέσω του τρόπου
παρουσίασης των εκθεμάτων.
Στην
περιοχή μελέτης, η ύπαρξη δύο μεγάλων πολυκαταστημάτων – του διατηρητέου
Görlitzer Warenhaus και του σύγχρονου City-Center Frauentor – συνέβαλλαν σε δύο τολμηρές κινήσεις
επέμβασης. Αρχικά, η ανέγερση της όψης του ξενοδοχείου Grand Budapest σε
ρεαλιστικές διαστάσεις, προσαρτημένη στην πίσω όψη του διατηρητέου
πολυκαταστήματος, και δεύτερον, η διαίρεση του σύγχρονου εμπορικού κέντρου σε
δύο όγκους, με τη διάνοιξη αίθριου μεταξύ των χαράξεων του δώματός του.
Ο
ενδιάμεσος όγκος παίρνει τον ρόλο του παρατηρητηρίου. Απογυμνώνοντας την όψη
του από πρόσθετα στοιχεία και τοίχους, αποκαλύπτεται η δομή του σκελετού για να
διαμορφωθεί εκ νέου η κυκλοφορία στο εσωτερικό.
Το
νέο αίθριο διαμορφώνεται σε πλατεία για το κοινό , με κύρια πρόσβαση από τον
πύργο του παρατηρητηρίου. Η πλατεία αυτή λειτουργεί ως κοιλάδα στο χάσμα που
δημιουργήθηκε από την διαίρεση του κτιρίου. Επίσης, φιλοξενεί δύο ακόμα
εγκαταστάσεις, το βαγόνι του ξενοδοχείου και το τελεφερίκ, που εξυπηρετούν τόσο
εκθεσιακά όσο και λειτουργικά την συνολική δομή. Είναι διακριτά από τον δρόμο
και αντικαθιστούν τα ασανσέρ και κλιμακοστάσια στην κάθετη κίνηση του
εκθεσιακού χώρου.
Πάνω
από την πλατεία διατηρείται η εγκάρσια χάραξη του δώματος με τη μορφή
συνδετικής γέφυρας. Έτσι, το παρατηρητήριο διατηρεί την επικοινωνία του με τον
μεγαλύτερο όγκο, ο οποίος, επί το πλείστον, διατηρεί την αρχική του λειτουργία.
Από
τις χαράξεις του δώματος προκύπτει και το τελευταίο τμήμα που λειτουργεί
συμπληρωματικά για το παρατηρητήριο. Αυτή η στενόμακρη λωρίδα στεγάζει την
συμπληρωματική λειτουργία του παρατηρητηρίου, τον εκθεσιακό χώρο.
Εκτός
των σκηνικών-εκθεμάτων, η συνολική δομή υιοθετεί μινιμαλιστική και ίσως λίγο
μπρουταλιστική μορφή, θέλοντας να αποφευχθεί η προσθήκη διαφορετικών, ξένων
προς των αυθεντικών, λεπτομερειών. Έτσι, το εμπορικό κτίριο που υπήρχε,
λειτουργεί πια για τα εκθέματα όπως η green screen για τις μακέτες του
Anderson.
Εν τέλει, κεντρική ιδέα έγινε πλέον η εμπειρία
της μεγαλοπρέπειας που αποπνέει το δημιούργημα του Wes Anderson μέσα από την
δια ζώσης επαφή και παρατήρηση.
Student: Moutsiou Pavlina Maria
Supervisor: Stratou Alexandra
University: University of Patras, 2021
The purpose of The
Grand Budapest Hotel: Dollhouse Experience is to highlight the special
directing techniques of Wes Anderson and to interpret them with architectural
vocabulary. In a second stage, the creation of an exhibition environment occurs
for the production elements that give the film its characteristics and
constitute a large part of the work that is not noticed by the cinematic
audience.
"The Grand
Budapest Hotel" is an admirable film about the place, the memory and how
the values of a lost era can be lived through architecture. The hotel is primarily
a symbol of Monsieur Gustave's (protagonist) human way of seeing the world, so
it is portrayed more as an idea than as a reality.
The difference between
Anderson's films and architecture is that the movements of the camera he uses
require the physical space to be aligned. Thus, they are a fascinating
unrealistic architectural simulation.
At “The Grand Budapest
Hotel”, the scenes alternate in a circular manner, both spatially and
temporally. The complementary scenes are also crossed linearly, but the course
could be further described as "straight".
These diagrams are
practically translated mainly in the exhibition space through the way the
exhibits are presented.
In the study area, the
existence of two large department stores - the preserved Görlitzer Warenhaus
and the modern City-Center Frauentor - contributed in two bold intervention
moves. First, the construction of the facade of the Grand Budapest hotel in
realistic dimensions, attached to the back of the Görlitzer Warenhaus, and
secondly, the division of the modern shopping center into two volumes, with the
opening of a patio between the carvings occurring by its roof.
The intermediate
volume takes on the role of an observatory. By stripping its face of additional
elements and walls, the building’s structure is revealed in order to reshape
the circulation inside.
The new patio is
formed into a public square, with main access from the observatory tower. This
square functions as a valley in the gap created by the division of the
building. It also houses two more facilities, the hotel wagon and the cable
car, which serve both as exhibits and functionally in the overall structure.
They are distinct from the street and replace the elevators and stairwells in
the vertical movement of the exhibition space.
Above the square, the
transverse layout of the roof in the form of a connecting bridge is preserved.
Thus, the observatory maintains its communication with the larger volume,
which, for the most part, retains its original function.
From the engravings of
the roof emerges the last section that operates in addition to the observatory.
This narrow strip houses the additional function of the observatory, the
exhibition space.
Apart from the stagings-exhibits,
the overall structure adopts a minimalist and perhaps a bit brutalist form,
wanting to avoid the addition of different, foreign to the original, details.
Thus, the existing commercial building now functions for the exhibits as the
green screen does for Anderson's models.
Eventually, the
central idea became the experience of the grandeur that Wes Anderson's work
exudes through live experience and observation.
