Τίτλος: Τοπία Απομόνωσης
Υπότιτλος: Κέντρο εναλλακτικών μεθόδων ψυχικής υγείας στη μονή Γουβερνέτου
Φοιτήτριες: Τσιτσιπά Βασιλική, Χόρμπα Γεωργία
Επιβλέποντες: Καραμανέα Πανίτα, Βαρουδάκης Αριστομένης
Αρχιτεκτονική Σχολή Πολυτεχνείου Κρήτης
Ημερομηνία παρουσίασης: Φεβρουάριος 2016
Η συγκεκριμένη μελέτη αποτελεί μια προσέγγιση της έννοιας του ασκητισμού και επανατοποθέτησης του ερημίτη στο σημερινό γίγνεσθαι. Αφετηρία αποτέλεσε η σημερινή συνθήκη-πραγματικότητα στην οποία ο άνθρωπος εντοπίζεται εγκλωβισμένος στο περιβάλλον που δημιούργησε.
Ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από ταχύτητα, μεταβατικότητα, έντονους ρυθμούς. Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται και η ορολογία του νέου ερημίτη, ως το άτομο εκείνο που έχει ανάγκη απομόνωσης και απομάκρυνσης από την καθημερινότητα.
Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής αποτελεί η προσπάθεια δημιουργίας ψυχοθεραπευτικών χώρων που απευθύνονται σε μη κλινικά ασθενή πληθυσμό, οι οποίοι θα ενεργοποιήσουν συναισθηματικά το άτομο, ενισχύοντας τη βιωματική εμπειρία του επισκέπτη. Προτείνεται μια νέα κιναισθητική εμπειρία μέσω της επαφής πρωτίστως με το φυσικό περιβάλλον και εν συνεχεία με το χωρικό περιβάλλον που προϋπάρχει αλλά και που δημιουργείται αναζητώντας την ψυχική υγεία και εσωτερικότητα του ατόμου.
Η πρόταση τοποθετείται στη Μονή Γουβερνέτου και πιο συγκεκριμένα στο Φαράγγι Αυλάκι, του νομού Χανίων. Πρόκειται για ένα τοπίο με ενδιαφέρον - γεωγραφικό, γεωφυσικό και ιστορικό, με έντονες ποιότητες ανάγλυφου, ενδιαφέρουσα τοπιογραφία με πολλές εναλλαγές φωτός - σκιάς και ποικίλες οπτικές φυγές.
Δεδομένης της κυριαρχίας του τοπίου και με έναυσμα τα υφιστάμενα κελύφη αλλά και το μονοπάτι, δίνονται νέες χρήσεις στα υφιστάμενα κτίρια και δημιουργείται μία πορεία ως συνέχεια της υφιστάμενης, η οποία βασίζεται σε χαράξεις που προήλθαν από τη μορφολογία του ανάγλυφου και έχει ως στόχο να επιτείνει τη βιωματική σχέση του επισκέπτη με το τοπίο και τα υπάρχοντα κτίσματα. Εναλλαγές στις χωρικές ποιότητες, αλλεπάλληλες σχέσεις με τις θέες προς το φαράγγι είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της πορείας που αποτελεί ένα νήμα αφήγησης. Η πορεία αυτή έρχεται να υποδεχτεί τις νέες χωρικές δομές και λειτουργίες τοποθετώντας αυτές σε απόσταση από τις υφιστάμενες. Πρόκειται για μια γραμμική διάρθρωση όγκων παράλληλη με τις πλευρές του φαραγγιού.
Στα υφιστάμενα κελύφη τοποθετούνται χρήσεις που αναφέρονται στους επισκέπτες του φαραγγιού, όπως καφέ, έκθεση/ενημέρωση για τους θεραπευτικούς κήπους, χώρος ψηφιακών προβολών για το φαράγγι, γραφείο του ορειβατικού συλλόγου και υποδοχή/ ενημέρωση για το κέντρο. Έπειτα, συναντάμε το αναψυκτήριο, σε ανώτερο επίπεδο τους χώρους της βιβλιοθήκης και μέσω μίας πορείας μέσα στο βράχο καταλήγουμε στις βασικές λειτουργίες του κέντρου και στο εστιατόριο. Τέλος, μέσα από μία διαδρομή στους θεραπευτικούς κήπους βρισκόμαστε στις κατοικίες των επισκεπτών και των ψυχολόγων, οι οποίες αποτελούν τα ησυχαστήριά μας.
